რორი: ,,სექტემბერში დამისვეს კიბოს დიაგნოზი, ხოლო იანვარში გავიგე, რომ მხოლოდ რამდენიმე თვე დამრჩა სიცოცხლისთვის. წონაში ძალიან დავიკელი, მაგრამ ფიზიკურად მაინც ნორმალურად ვგრძნობ თავს - ეს დამამშვიდებელია, მაგრამ ასევე დამაბნეველი. მე საკმარისად ძლიერი ვარ იმისთვის, რომ მეუღლესთან, ანასთან, სექსი მქონდეს და ბოლო რამდენიმე კვირის განმავლობაში სექსი კიდევ უფრო ძვირფასი გახდა ჩვენთვის, რადგან ის გარკვეულწილად გვათავისუფლებს ჩემი დიაგნოზის სიმძიმისგან.
იმის ცოდნა, რომ ცოტა დრო მაქვს, გამანადგურებელია. მე დავინახავ უცნობს, რომელიც სრულიად ჩვეულებრივ რამეს აკეთებს - მაგალითად, ველოსიპედს ატარებს და თავს გადაღლილად ვიგრძნობ, რადგან, სავარაუდოდ, ამას აღარასდროს გავაკეთებ. მაგრამ როცა მე და ანას სექსი გვაქვს, ჩვენ საკუთარ სამყაროში ვიკარგებით და მე ნამდვილად მავიწყდება კიბო, თუნდაც მხოლოდ 20 წუთის განმავლობაში.
ანა ურყევი პოზიტივია. ეს არის ის, რაც მე ყველაზე მეტად მიყვარს მასში. მას შეუძლია დაინახოს სინათლე ნებისმიერ სიტუაციაში და სურს, რომ ეს დრო კარგი გამოცდილებისთვის გამოვიყენოთ. მას შემდეგ, რაც ცუდი ამბავი გავიგეთ, ლონდონში სასტუმრო დავჯავშნე. იყო ლამაზი აბაზანა და ანამ მკითხა, შეეძლო თუ არა ჩემი შხაპის ყურება. მე არ ვგავარ იმ კაცს, როგორიც კიბომდე ვიყავი, მაგრამ ანა სიყვარულითა და სურვილით მიყურებდა. მისმა აღტაცებამ ისევ საკუთარი თავი მაგრძნობინა. ახლა ყოველ რამდენიმე დღეში გვაქვს სექსი - რაც უფრო მეტია, ვიდრე ავად გახდომამდე - და ეს საოცარია ერთმანეთთან ახლოს ყოფნა.
სექსი უფრო ნაზია და გარკვეულ პოზებში ვიღლები, მაგრამ მომენტს ვკარგავ და ის აყუჩებს ამ მუდმივ ხმას ჩემს თავში. ერთადერთი სხვა დრო, როდესაც მე დროებით მავიწყდება ჩემი დიაგნოზი, უცნაურად, არის მაშინ, როდესაც თავსატეხს ვაკეთებ. ეს არის ჩართულობის სწორი დონე, ისე, რომ ეს არ იყოს უზარმაზარი ამოცანა. არ არის საფრთხის დიდი გრძნობა, მაგრამ საკმარისად მიმზიდველია თქვენი ტვინის გადასატანად. ასე რომ, მე ვაკეთებ ბევრ თავსატეხს.
ბოლო რამდენიმე დღეა, ფეხებში დაბუჟება მეწყება... არ მინდა ექიმებს ვკითხო, ზუსტად რას ნიშნავს ეს, მაგრამ ვიცი, რომ ჩემი სხეული მარცხდება. ანა დარწმუნებულია, რომ კიდევ რვა თვეს ვიცოცხლებ, მაგრამ მე არ მჯერა. ვიცი, რომ ახლა სიკვდილს ვიწყებ. მაგრამ სექსი ჯერ კიდევ არის ადგილი, სადაც ანას და მე შეგვიძლია ერთად წავიდეთ, რომ დავივიწყოთ. გუშინ მე ანასთან ჩახუტებული ვიყავი და ვიგრძენი სრული ნეტარება. ჩემი სასოწარკვეთა გაქრა".
...
ანა: ,,ამ დილით საწოლში ვიწექი და საკუთარ თავს ვეუბნებოდი: "ის ავად არის და ის ამას ვერ გადაიტანს". მე მიჭირს ამის მიღება. როდესაც ვიწყებ დაჯერებას, ვიწყებ - და,ე ასეთ როლში არ გამოვდგები.
ასე რომ, მე ვცდილობ, თავი კარგად დავიჭირო.
ის შეშინებულია, რომ მე მას ემოციურად დავშორდები, რადგან ძალიან მტკივნეულია ასე ახლოს ყოფნა და იმის ცოდნა, რომ ის კვდება, მაგრამ მე ამას არ გავაკეთებ. ჩვენ გვაქვს რიტუალი, სადაც მე ვფხოჭნი რორის მაჯას, რომ დასაძინებლად გავაგზავნო და სექსუალური შეხება ორივეს ერთნაირად გვანუგეშებს.
სექსის დროს მე არ მოვერიდები რორის ნაწიბურს მის ღვიძლთან ახლოს - იმ არეალს, სადაც მისი კიბოა - რადგან არ დავუშვებ, რომ ამან ერთი ნაწილი წამართვას მისგან.
რორი და მე 36 წლის ასაკში დავქორწინდით, მაგრამ მე მანამდე არასოდეს მქონია ორგაზმი სექსის დროს, სანამ მას შევხვდებოდი. ჩემი ყოფილი ქმარი არ იყო დაინტერესებული ჩემი სექსუალურად დაკმაყოფილებით, მაგრამ რორი საპირისპირო იყო.
მე ჯერ კიდევ მახსოვს მასთან საწოლში ყოფნა, პირველ პაემანზე და ორგაზმის აგორება. ეს ჰგავდა სატელევიზიო შოუში Naked Attraction-ში, როდესაც ეკრანი ადის კონკურსანტების გამოსავლენად და გესმით მუსიკა - დაჰ! დაჰ! დაჰ! მახსოვს ფიზიკური შეგრძნება, რომელიც ფეხის თითებიდან ფეხებამდე ადიოდა. მაშინაც კი, 16 წლის ერთად ყოფნის შემდეგ, მე მაინც ინტოქსიკაციას ვგრძნობ მხოლოდ მის ყურებაში. არ აქვს მნიშვნელობა, რომ მას აქვს ნაწიბური, ან რომ ავადმყოფობამ შეცვალა მისი სხეული. ვიცი, რომ დადგება დღე, როდესაც რორის არ შეეძლება სექსი ტრადიციული გაგებით, მაგრამ იმედი მაქვს, რომ ის მაინც მოისურვებს ერთად შიშველ ყოფნას, ან საშუალებას მომცემს, რომ მისი კანს შევეხო.
რამდენიმე დღის წინ სათადარიგო ოთახს ვალაგებდე და რორი შემოვიდა და ხუმრობით გამიღიმა. ამან არაფერი გამოიწვია. ეს უბრალოდ იყო სექსუალური ნაპერწკალი ჩვენს შორის.
მე მინდა ეს სენსუალურობა და იუმორი გადმოიღვაროს იმ დროში, რაც ერთად გვაქვს დარჩენილი, რადგან ეს არის სუფთა სიხარული. ის გვიხსნის პანიკისა და ტერორისგან.
როცა წარმოვიდგენ რორის სიცოცხლის დასასრულს, მინდა, რომ ის ინტენსივობა, რასაც ახლა ერთმანეთის მიმართ ვგრძნობთ, ჯერ კიდევ არსებობდეს, ბოლო მომენტამდე".
